La corona solar, esto ye, l'atmósfera del Sol, nun ye estática, muévese abandonando la estrella. La corona solar ye un gas dafechu ionizado, esto ye, un plasma. Esti movimientu de la corona ye'l llamáu vientu solar.[3] Esti fenómenu tamién se presenta n'otres estrelles llamándose entós "vientu estelar". Esti vientu consiste principalmente d'electrones y protones, pero tien tamién traces de nucleos d'heliu y otros elementos, con enerxíes polo xeneral ente 10 y 100 keV. El fluxu de partícules varia na temperatura y la velocidá col tiempu. Estes partícules pueden escapar de la gravedá del Sol por cuenta de la so alta enerxía cinética y l'alta temperatura de la corona.[4]
El vientu solar crea la heliosfera, una burbuya enorme nel mediu interestelar qu'arrodia'l sistema solar. Otros fenómenos son les nubes xeomagnétiques que pueden destruyir redes d'enerxía na Tierra, les aurores (lluces del norte y del sur), y el plasma de les coles de los cometes que siempres apunten lloñe del sol.
La esistencia d'un fluxu continuo de partícules que flúin escontra l'esterior del Sol foi suxerida nel sieglu XIX pol astrónomu británicu Richard C. Carrington cien años antes del descubrimientu del vientu solar. En 1859 Carrington y Richard Hodgson repararon de forma independiente per primer vegada lo que más tarde se conocería como fogaral solar.[5] Un fogaral solar ye un españíu repentín d'enerxía de l'atmósfera solar. A otru día reparóse una nube xeomagnética y Carrington abarruntó qu'esistía una conexón ente dambes (el fogaral solar y la nube electromagnética). George Fitzgerald suxirió más tarde que la materia que s'espulsa de forma acelerada dende'l sol llega a la Tierra dellos díes más tarde.[6]
En 1910, el astrofísicu británicu Arthur Eddington esencialmente suxirió la esistencia del vientu solar, ensin nomalo asina, nuna nota sobre un artículu en Comet Morehouse.[7] La idea nunca quedó configurada por completu, anque Eddington tamién fixera una suxerencia similar nuna direición de la Royal Institution l'añu anterior. Nesti últimu casu, postuló que'l material espulsáu consistía n'electrones, ente que nel so estudiu del cometa Morehouse suponía que seríen iones.[7]
El verdaderu descubridor del vientu solar foi Eugene Parker qu'en 1958 publicó la so teoría de que la corona solar mover nun fluxu supersónico dende'l Sol al cual llamo Vientu Solar.[8] Esta publicación causó un discutiniu ente los que pensaben que Parker tenía razón y los que pensaben que taba equivocáu. Riquiéronse cuatro misiones espaciales ruses y siete estauxunidenses pa resolver el discutiniu. La prueba definitiva llograr en 1962 colos datos de la sonda Mariner 2 en ruta escontra Venus.[9]
En 1990 llanzóse la sonda Ulysses pa estudiar el vientu solar dende altes llatitúes solares. Toles observaciones anteriores realizárense n'o cerca del planu de la eclíptica del sistema solar.[10][11]